Deel 4.

Ik zie de iPad liggen, maar Luci is nergens te bekennen. 'LUCI, WAAR BEN JE?' begin ik te schreeuwen. Mijn hart begint sneller te kloppen, ik krijg zweethanden en begin te trillen. Ze is nergens te bekennen in de kamer, zelfs niet onder het bed.

Ik pak mijn telefoon als ik ineens hoor, 'Hier ben ik mama.' Ik ren naar het balkon en zie haar daar staan. 'Wat is er mama?' vraagt ze. 'Jeetje Luci, je laat mama schrikken. Ik dacht dat je weg was.' Ze begint te lachen. 'Nee mama, ik ben hier.' Ik pers er een gemaakte glimlach uit. 'Wat doe je eigenlijk op het balkon?' vraag ik haar. Ze wijst naar het balkon naast ons. 'Ik stond met die meneer te praten.' Tot mijn schrik zie ik weer dezelfde mysterieuze man als vanmiddag staan. Hij kijkt mij aan met een glimlach. ‘Ik hoorde iemand zingen op het balkon dus ging kijken waar het vandaan kwam, toen zag ik Luci. Ik wilde je niet laten schrikken, sorry.’ Hij geeft er een knipoog achter aan. Deze man, echt, ik weet niet wat het is. 'Het is al goed. Kom Luci, we gaan ons klaar maken om te eten.' ‘Staat je goed hoor, alleen die handdoek.’ Mijn lichaam reageert op zijn woorden. Snel pak ik Luci haar handje en neem haar mee naar binnen toe. 'Wil je dat alsjeblieft nooit meer doen? Mama is echt heel erg geschrokken schatje.' Ze buigt haar hoofdje naar beneden en kijkt naar de grond. 'Sorry mama.' Ze knuffelt mij en ik geef haar een kus op haar hoofdje. 'Kom, we gaan kleren aan doen, dan kunnen we gaan eten.'

Omgekleed en opgetut lopen we samen naar beneden om te gaan eten. Luci wilde net als mij een jurkje aan, maar dan met slippers, want ja pumps, daar moet ze nog even mee wachten. 'Mama, je bent zo mooi.' zegt ze als we in de lift staan. Ik heb mijn lange, rode zijde jurk aan die volledig langs mijn lijf valt en als gegoten zit. 'Jij bent ook een plaatje lieverd, altijd eigenlijk.' antwoord ik terug. Hand in hand lopen we richting de eetzaal. 'Zullen we buiten gaan zitten mama?' Het balkon van het restaurant geeft een prachtig uitzicht op zee. 'Ja, als er nog plek is wel.' De ober komt ons tegemoet gelopen. 'Goodevening, diner for two?' 'Yes, please. Can we sit outside?' vraag ik hem. 'Offcourse!' en hij loopt voor ons uit naar het tafeltje waar we plek mogen nemen. 'Mama, kijk nou mooi het hier is.' zegt Luci dolenthousiast als we plaatsnemen. 'Het is hier prachtig lieverd, gelukkig kunnen we nog een paar dagen genieten van dit prachtige uitzicht.' Ze knikt, 'wel stom dat papa al weg is gegaan zonder ons, dat is niet zo lief he.' Een brok schiet in mijn keel en ik heb moeite om mijn tranen niet toe te laten. 'Wat wil je drinken lieverd?' vraag ik haar om zo snel mogelijk van onderwerp te veranderen. 'Doe maar appelsap, mag dat?' Ik knik, 'One applejuice and a white wine please.' De ober knikt vriendelijk en loopt vervolgens meteen weg.

Het is ons eerste avondmaal op dit resort en we kijken onze ogen uit als we langs het buffet lopen. Er is werkelijk van alles. Luci neemt een beetje pasta, een stuk pizza, patatjes en mini frikandellen. Ik schep van alles en nog wat op, ik wil altijd alles proeven. Terwijl we samen heerlijk zitten te eten, geniet ik intens van de stilte aan tafel. Mijn kleine meisje naast mij en een fantastisch uitzicht op zee. Toch spookt Frank continue door mijn hoofd heen. Sinds zijn vertrek heb ik niks meer van hem gehoord. Ik voel daarentegen ook totaal niet de behoefte om hem te berichten. Hij zal wel pislink zijn dat ik niet als een hondje achter hem aan ben gelopen, zoals ik voorheen wel altijd deed. Wilde hij weg, dan gingen we ook en wel direct.

Ik erger mij steeds meer aan Frank, soms walg ik zelfs van hem. Dan kan ik hem niet om mij heen hebben. Aangezien ik altijd thuis ben vanwege Luci en hij maar komt en gaat wanneer het hem uitkomt, weet ik nooit hoe een dag verloopt. Ik kan met hem geen leuke dagjes weg plannen. Ten eerste weet je nooit hoe zijn pet staat en ten tweede weet hij zelf niet eens hoe een dag verloopt. Hij kan er prima mee leven, ik steeds minder. Ik wil gewoon regelmaat in mijn leven, dingen plannen. Dat doe ik ook wel, maar voor Luci en mij. Frank neem ik daarin al niet eens meer mee. En dat is precies wat Luci steeds meer door krijgt. Papa gaat nooit mee. Ze is altijd alleen met mama. Dat doet zeer, je wil toch het liefst als gezin samen, tijd doorbrengen. Happy family zijn, maar dat zijn we allang niet meer. Sterker nog, ik weet niet eens of ik überhaupt happy ben met mijn leven zoals het nu is.

'Mama, kijk daar is die meneer weer.' ze wijst naar een tafeltje verder op. Hij zit alleen aan tafel. 'Niet wijzen Luci, dat is niet zo netjes.' zeg ik. Te laat, want meneer heeft het alweer gezien en zwaait naar ons. Voorzichtig zwaai ik terug. Hij wuift met zijn hand dat we naar hem toe moeten komen. 'Kom mam. We gaan er heen.' zegt Luci blij. 'Nou, stamel ik. Ik weet niet of dat slim is meisje. We kennen die..' Maar voor dat ik mijn zin heb afgemaakt is ze al onderweg naar zijn tafeltje. Ik sta op, pak onze spullen en loop achter haar aan. 'Goedenavond dames, wat zijn jullie er allebei prachtig uit.' zegt hij. 'Mooi he? Ik wilde net als mama een mooie jurk aan.' zegt Luci. 'Het staat jullie allebei waanzinnig mooi.' zegt de man. 'Zal ik mijzelf maar eens gaan voorstellen dan?' zeg ik brutaal. Ik steek mijn hand naar hem uit, 'ik ben Merel.' Hij pakt mijn hand vast en geeft er een kus op, terwijl ik mijn hand wil weg trekken, laat ik mijn hand toch liggen in die van hem. 'Ik ben Aron, aangenaam eindelijk echt kennis te maken. Ga lekker zitten.' zegt hij. Aron is lang en gespierd, heeft donkerblonde krullen en felblauwe ogen. Eerlijk is eerlijk, hij is een mooie verschijning, maar absoluut niet het type waar ik op zou vallen.

'Mama, mag ik op de iPad?' vraagt Luci. Ik overhandig haar de iPad en ze begint een spelletje te spelen. 'Zullen wij een wijntje doen?' vraagt Aron. Ik haal mijn schouders op, 'ach waarom ook niet, we zijn er nou toch.' Hij besteld twee wijntjes voor ons en nog een appelsap voor Luci. 'Vind je het niet vervelend dat je man weg is? Ik vind het wel stoer van je, dat je gewoon blijft met de kleine meid.' zegt hij uit het niets. 'Tsja, er is altijd wel iets als we op vakantie gaan. Eigenlijk zijn we elke vakantie eerder teruggevlogen voor de zaak. Maar dit keer was voor mij de maat vol. Luci zit vanaf volgend jaar op school en dan worden de vakanties sowieso een ander verhaal. Daarom heb ik besloten om dit keer met haar te blijven. Ik zie wel hoe het loopt en hoe het is als we terugkomen. Hij is boos en heeft ook niks meer van zich laten horen.' ratel ik aan één stuk door. Ik voel de woede door mijn lijf gieren. 'En jij? Met wie ben jij hier eigenlijk?' vraag ik. Hij begint te lachen, 'Samen met mijn broertje, maar die is wat jonger en ziet deze vakantie als een groot feest. Hij is vooral met vrouwen en stappen bezig. Prima hoor, ik heb die tijd al gehad en vind het heerlijk om rustig bij het zwembad te liggen en een goed boek te lezen. Dus we doen lekker ieder ons eigen ding en hebben hier ons eigen kamer, hij zit 2 verdiepingen lager.' antwoord hij. Alles valt ineens op zijn plek. Nu snap ik waarom ik hem voor het eerst ontmoette in de lift, hij kwam bij zijn broertje vandaan. Hij heeft dus zijn kamer naast die van ons heeft. Ik begreep dat stukje al niet.

Hij pakt zijn glas, 'laten we proosten op gezondheid.' Ik pak mijn glas en proost met hem en Luci. Luci zit nog heerlijk op haar iPad te spelen. Ik heb nooit een kind aan haar. Zo makkelijk en lief, een kind uit duizenden. Mensen zijn daar vaak wel jaloers op. Misschien komt het omdat wij altijd samen zijn en ze weet wat ze aan me heeft. Ik heb geen idee eigenlijk, maar ik ben dankbaar dat ze zo is.

'Waar kom je eigenlijk vandaan? Al denk ik het wel te kunnen horen aan je accent. En wat doe je in het dagelijks leven?' vraagt Aron. Ik begin te lachen, 'Wij komen uit Amsterdam, dus dat kan je inderdaad wel horen denk ik. En in het dagelijks leven, tsja, ik ben gewoon thuis bij Luci, een huismoeder dus eigenlijk. Soms werk ik in de zaak, maar dat komt zelden voor. Straks gaat Luci naar school toe, dan wil ik misschien wel weer gaan werken, maar wat ik dan wil gaan doen, geen idee nog. En jij?' Hij kijkt me aan met zijn felblauwe ogen, 'ik woon sinds kort ook in Amsterdam en ik werk als personal trainer voor mezelf, maar ben nog op zoek naar een leuke sportschool in Amsterdam waar ik ook kan werken voor mezelf.'

Terwijl we heerlijk zitten te kletsen, vliegt de tijd ook om. We komen erachter dat we niet ver bij elkaar vandaan wonen in Amsterdam, sterker nog, tien minuten rijden. 'Doen we nog een wijntje? Of moet de kleine meid al slapen?' Ik kijk op mijn telefoon en zie dat het ondertussen al half elf is. 'Het is allang bedtijd voor de kleine meid.' zeg ik terwijl ik naar haar kijk. Ze zit rustig een filmpje te kijken op haar iPad. 'Luci, ga je mee naar boven lieverd? Het is tijd om naar bed te gaan.' Ze sluit haar filmpje af en geeft de iPad aan mij. 'Oké mam.' Ik bedank Aron voor de gezellige avond en wens hem een fijne nacht. Luci doet het hetzelfde. Ze pakt mijn hand en samen lopen we in stilte naar onze hotelkamer.
'Ik ben echt heel moe mama.' zegt Luci wanneer we de kamer binnen lopen. 'We gaan ook lekker slapen schatje.' antwoord ik terwijl ik haar help met haar slippers en jurkje uit doen. Ik trek mijn pumps en jurk ook uit en verruil deze voor mijn roze satijnen badjas. Dan poets ik Luci haar tandjes en stop haar lekker in bed. Ik aai door haar zachte haartjes en nog geen twee minuten later ligt ze heerlijk in dromenland.

Zachtjes pak ik mijn boek en telefoon en ga op het balkon zitten. Nog steeds heb ik niks van Frank gehoord. Ik verdom het ook om hem iets te sturen, nu is het een keer zijn beurt. Gelukkig bestaan er apps, zoals facebook en instagram om mijn gedachte even op wat anders te zetten. Om Frank nog een extra hak te zetten plaats ik foto's van onze heerlijke eerste dag hier om vervolgens mijn telefoon weg te leggen en mijn boek erbij te pakken.

Psssttt, hoor ik ineens. Ik schrik ervan. 'Niet schrikken, ik ben het maar hoor.' zegt Aron. Ik begin te lachen, 'ik verwachtte je toch niet, vandaar dat ik schrik.' antwoord ik. 'Slaapt Luci al?' vraagt hij. 'Als een roosje!' antwoord ik. 'Doen we nog een wijntje samen? Mijn broertje is de hort ook alweer op, dus zit hier ook maar alleen.' 'Arme jij!' zeg ik plagend. 'Nog meer wijn? We hebben er al een aantal op. Zit ik hier dan in mijn roze badjas denk ik bij mezeflf. ‘Ach, kom ook maar hierheen, ik laat Luci echt niet alleen.' zeg ik. Al snel verdwijnt hij van het balkon en hoor ik hem op onze hotelkamerdeur kloppen. Zachtjes open ik de deur en laat hem binnen. 'Wat is ze toch schattig!' zegt hij fluisterend als we richting het balkon lopen. Als we op het balkon staan pakt bij me beet en duwt me tegen de muur. Geschrokken kijk ik hem aan. 'Wat doe je?'