Deel 5

Terwijl ik langzaam weer ontwaak, met nog steeds die barstende koppijn, hoor ik mensen praten. Ik kan de stemmen niet plaatsen en voel me te zwak om mijn ogen te openen. Aandachtig luister ik naar wat er allemaal gezegd wordt zonder te laten merken dat ik wakker ben. Nouja, wakker, ik lig erbij als een zoutzak, kan mijn ogen niet eens openen en wat er gezegd wordt sla ik niet eens op in mijn kapotte bovenkamer. Ik ben het zat, spuugzat. Dat liggen in bed, de hoofdpijn, de geur van het ziekenhuis, die vreselijke gordijntjes en de herrie van de bouwplaats waar ik op uitkijk. Het liefst ga ik vandaag nog naar huis, lekker in mijn eigen bed, in mijn eigen omgeving. 

Als ik het eindelijk voor elkaar heb om mijn ogen te openen zie ik dat er een verpleegkundige met Lars in mijn kamer staat te praten. Wat doet Lars hier nu weer? Hij had toch ook even kunnen appen. Sanne is blijkbaar al naar huis want dit is een verpleegkundige van de avonddienst. Het is al zes uur zie ik op de klok, ik heb dus aardig lang geslapen. Al snel hebben ze door dat ik ontwaakt ben en komen ze samen richting mijn bed gelopen. ‘Hey Lotte, ik hoorde van de verpleegkundige dat het al een stuk beter gaat, goed om te horen.’ Zegt hij. Ik pers er een gemaakte glimlach uit en denk alleen maar, ga weg! ‘Lotte, kan ik iets voor je doen?’ Vraagt de verpleegkundige. ‘Een glaasje water graag.’ antwoord ik. Ze loopt naar de kraan, vult een beker met water en geeft deze aan mij. Ik drink het bekertje in één teug leeg. ‘Zo, jij hebt dorst!’ Zegt Lars lachend. ‘Lars, heel lief dat je je zorgen om me maakt, maar het is niet nodig! Ik heb liever dat je gaat. Ik wil zoveel mogelijk rust, des te eerder kan ik naar huis toe.’ Zeg ik lichtelijk geïrriteerd. Verbaast kijkt hij mij aan, ‘sorry het was niet de bedoeling je boos te maken.’ Ik zucht, ‘ik ben ook niet boos, maar je had ook even een app kunnen sturen toch?’ Hij knikt, ‘dat heb ik gedaan maar je reageerde niet. Dus ik maakte me een beetje zorgen. Maar ik zal je met rust laten. Hou je me dan wel op de hoogte?’ Ik knik en hij verlaat samen met de verpleegkundige mijn kamer.

Ik bedenk me ineens dat ik mijn telefoon nog helemaal niet aangeraakt heb. Daarom heb ik Lars zijn app ook niet gelezen en beantwoord. Voorzichtig trek ik het karretje wat naast me staat, en als tafeltje moet dienen, naar me toe. Ik pak mijn telefoon, haal de oplader eruit en zet hem aan. Ongeduldig zit ik naar het appeltje op mijn scherm te staren tot hij opgestart is, dan kan ik eindelijk mijn pincode invoeren. Mijn pincode, shit... wat is mijn pincode ook alweer? Poging één is fout. Nadenken Lot! Poging 2 is ook fout. Oh shit! Nog maar 1 te gaan en anders heb ik echt een probleem. Ik probeer de laatste poging met de code die in me op komt, typ deze in en druk op ok. Yes, hij doet het! 

De berichten en gemiste oproepen stromen binnen. Allemaal lieve berichten met beterschap wensen, het doet me goed deze te lezen. Beantwoorden doe ik ze niet, ik heb er simpelweg de kracht niet voor. Ook de appjes van Lars zie ik voorbij komen en ik sla meteen zijn nummer maar op. Meteen zet ik de blauwe vinkjes en mijn laatst gezien uit. Dan kunnen ze ook niet zeuren als ik niet reageer. 

De gemiste oproepen lijst is mega. Anouk heeft me vijf keer geprobeerd te bellen. En mijn moeder twaalf keer waarvan de laatste oproep een kwartier geleden is. Ik besluit haar terug te bellen. ‘Lieverd, eindelijk! Ik kon je niet bereiken, gaat het goed?’ Neemt ze al ratelend op. ‘Ja mam, ik heb al die tijd geslapen en zet pas net mijn telefoon aan.’ Ik hoor haar opgelucht adem halen. ‘Zullen pap en ik zo nog even komen?’ Ik kijk naar de klok, half zeven. ‘Nee mam, doe morgen maar. Ik ben nog steeds zo moe, ga zo weer proberen te slapen.’ ‘Ok lieverd, dan zien we je morgen. Slaap lekker en als er wat is bellen he?!’ Zegt ze bijna streng. ‘Ja mam, dat doe ik. Tot morgen!’ 

Na het gesprek met mijn moeder open ik instagram, ik scroll wat door de foto’s en like zo nu een dan een leuke foto. Maar al snel ben ik weer bij. Daarna is facebook aan de beurt. Zodra ik deze open zie ik 9+ meldingen staan. Sommige zijn reacties en sommige tags. Ik lees de reacties op mijn eerder geplaatste berichten. De tags zijn meestal toch wel onzin dus die kunnen wachten. Als ik dan eenmaal de tags langs ga, zie ik dat ik getagd ben door een oud klasgenootje, die ik echt al jaren niet gesproken heb.  Ze schrijft : Lotte, ben jij dit?? 

Ik open het filmpje en wat ik dan onder ogen krijg. Het is een opname van wat er de bewuste avond is gebeurd! Ik zie hoe ik wordt neergeslagen, maar nog veel erger, ik zie ook door wie......!!